Recensie van ‘Jack is mijn naam’

door Esther van den Enden

Samenvatting

We maken een kleine sprong in de tijd sinds ‘Aytons erfenis’. Detlev is onder de schuilnaam Jack Karlsson trawant en pijper (een soort doedelzakspeler) in het Korps Laikaanse Mariniers. Het consortium heeft echter niet stilgezeten en is hem op het spoor. De familie Ayton laat korporaal Karlsson overplaatsen naar een compagnie die een promotietoer door Gaul gaat maken.

Op aarde wordt ondertussen de xenofobie onder de bevolking aangewakkerd. De verschillende grootmachten komen steeds verder van elkaar te staan. In Gaul worden alle niet-burgers – en ook Laikanen – met toenemende argwaan bekeken.

Jack voorkomt tijdens een bezoek aan Aurora dat een wraakzuchtige adelborst (en oud klasgenoot) een medetrawant vermoordt. Daarbij geeft hij iets van zijn ware identiteit prijs en de jacht op hem wordt geopend. Hij reist naar zijn vroegere woonplaats waar hij is gevraagd te spelen op de bruiloft van Detlevs vroegere boezemvriend Artus. April, het zusje van Artus, is Detlev niet vergeten en de liefde tussen hen laait op, net op het moment dat het Consortium toeslaat. Detlevs andere boezemvriend Olaf overleeft de aanslag niet en Detlevs leven hangt aan een zijden draadje. Wanneer hij weer wakker wordt staan hij en April voor lastige keuzes.

 Leven vanuit liefde of vanuit angst

Ton schuwt in zijn boeken de grote thema’s niet. Goed en kwaad – en wat is dat dan? Wanneer is iets slecht? De Gaulse samenleving tracht het goede te stimuleren, vanuit een soort universeel levensbewustzijn: ieder heeft recht op leven. In dit deel laat hij zien hoe een opwaartse spiraal van saamhorigheid en vertrouwen in korte tijd om kan buigen in een neerwaartse spiraal van angst en wantrouwen. En hoe belangrijk het is om je daar bewust van te zijn – want alleen dan kun je de zuigende kracht van de neerwaartse spiraal weerstaan en voldoende opwaartse tegenkracht bieden. En worden gewone mensen helden.

 Licht overwint duister

Ik kan me niet onttrekken aan de overeenkomsten met de wereld waarin we leven. Hoe ook in onze maatschappij angst en wantrouwen hand over hand toenemen. Hoe we met zijn allen in een soort collectieve overleefstand terechtkomen, waarin we hyperalert zijn op tekenen van gevaar. Ons aangevallen voelen, tekort gedaan. Waardoor we het idee hebben te moeten knokken. En we ons steeds verder vervreemden van anderen die anders zijn. Het baart me zorgen.

Toch wil ik niet toegeven aan die angst. Want ik weet dat licht het duister overwint. Altijd. Dus richt ik keer op keer mijn aandacht weer op wat wel goed is, vind ik dingen om dankbaar voor te zijn. De zon die schijnt. Mijn kat die met me meewandelt naar de supermarkt en aanleiding geeft tot leuke gesprekken met mensen onderweg. En dit boek van Ton, waarin de menselijkheid wint. Elke keer opnieuw.

Dat vind ik hoopvol.