Boekrecensie van ‘Sleutel van het universum’

door Esther van den Enden

Samenvatting

In deel 3 van serie ‘Gaul: geschiedenis van de toekomst’ volgen we opnieuw Jack en zijn familie. Het speeltoneel wordt groter: in het eerst zo vredelievende Gaul krijgen strijdlustigere stromingen steeds meer voet aan de grond. De angst voor buitenlanders leidt tot steeds grotere intolerantie. Een aanslag wordt gepland op de invloedrijkste familie van het Consortium. Dit zou een nieuwe alles verwoestende wereldoorlog tot gevolg hebben en de droom van een door mensen bevolkt universum torpederen. Daarom grijpen de Aytons in.

De actie slaagt. Er zijn echter onverwacht grote negatieve gevolgen. Een oude tegenstander van Jack heeft toegang gekregen tot de kloontechnologie van de Aytons. Hij zet deze maximaal in voor zijn persoonlijk gewin en gaat daarbij over lijken. Niets lijkt hem te kunnen stoppen om de macht over het Consortium over te nemen. Dat zou niet alleen het einde betekenen van de droom van Lloyd Ayton, dan zouden vrede en voorspoed verder weg zijn dan ooit.

Ondertussen is Leon, de vader van Jack, op reis door de sterren om planeten voor te bereiden op bewoning door mensen. Hij wordt vastgezet op een planeet duizenden lichtjaren van aarde. Dit blijkt het werk van Malcolm, een wetenschappelijk genie en creatie van Lloyd Ayton. Eeuwen geleden verdween hij spoorloos en iedereen dacht dat hij dood was. De waarheid was een stuk complexer.

Jack en zijn familie hebben hun handen vol om zowel de wereld als hun familieleden te redden. Daarvoor reizen ze niet alleen naar verschillende plekken op aarde. Door een list wordt Jack terug in de tijd gestuurd naar 2027, het jaar waarin de gebeurtenissen in gang gezet werden die tot de grote ramp leidden.

Divergent

In dit boek zijn de verhaallijnen wat meer uitgewaaierd. Ton schaakt op meerdere borden die op verschillende manieren met elkaar in verbinding staan. Het tempo is hoog: zowel inhoudelijk in de verschillende lijnen als het schakelen tussen de lijnen. De gebeurtenissen volgen elkaar snel op. De neerwaartse spiraal uit het vorige deel krijgt steeds meer momentum en het loopt steeds meer uit de hand.

Het duizelt me. Het hoge tempo en het schakelen gaat hier en daar wat ten koste van de diepgang. De personages worden wat oppervlakkiger, de keuzes wat platter. Dat vind ik best een beetje jammer.

Het diepste duister komt vlak voor het ochtendgloren

Dit derde deel is zwarter dan de vorige delen. De lichtpuntjes worden kleiner. En gebeurt dat niet ook in onze wereld? De waanzin lijkt hand over hand toe te nemen. Bizar om dan te bedenken dat 2027 al over twee jaar is.

Toch hou ik hoop. Ik weet dat vanuit angst de gevaren alleen maar groter lijken: dat is inherent aan de overleefstand van mijn brein. De kunst is om bewust mijn aandacht te richten op het hier en nu, waar ik toegang heb tot al die vermogen die ervoor zorgen dat ik kan opleven en beleven in plaats van alleen overleven. Ton biedt gelukkig ook in dit boek nog een sprankje hoop. Ik hoop dat hij deze belofte in deel 4 inlost.