Boekrecensie van ‘Roodharige furie’

door Esther van den Enden

Samenvatting

Twee jaar na de gebeurtenissen uit ‘Bedenker van de Toekomst’ wordt Lars Anker tijdens een voetbalwedstrijd hardhandig onderuit geschopt, wat hem op een gebroken onderbeen komt te staan. Het kluistert hem aan een rolstoel en zorgt ervoor dat hij niet mee kan op de schoolreis naar Parijs. Zijn vriendin Esmee – in wie ook de Tijdelf Idunna leeft – gaat zonder hem. Haar klasgenote Fleur trekt daar de aandacht van de Verdelgers – het buitenaardse volk dat het leven op aarde wil vernietigen. Wanneer het Esmee lukt om haar vriendin uit hun handen te houden, zint de lokale leider van Verdelgers op wraak. Fleur is zich ondertussen bewust geworden van haar krachten en bloeit helemaal op. Lars worstelt met de ongewenste verliefdheid van Mira, die hij weer op het spoor van haar gedroomde vioolcarrière wil krijgen. En dan wordt Esmee ontvoerd.

 Girlpower

In dit tweede deel van de serie De Sythal zijn de hoofdrollen voor Esmee en Fleur, twee schijnbaar doorsneemeiden die veel meer in hun mars hebben. Sowieso bevolkt schrijver Ton den Dekker (NL 2406) zijn boek met sterke intelligente vrouwen en vindingrijke evenwichtige mannen, zeker als het om de hoofdpersonen en hun naasten gaat. De Verdelgers en hun handlangers zijn in dat opzicht wat vlakker, wat meer uitgesproken slechteriken tegenover de goeieriken.

Geïnspireerd

Ton trekt in dit deel expliciet parallellen met de avonturen van Roland Deschain, de vogelvrijverklaarde scherpschutter uit de serie De Donkere Toren van Stephen King. Het is voor mij weer even geleden dat ik die boeken verslond (en de verfilming met Matthew McConaughey en Idris Elba in de hoofdrollen heb ik nog nooit gezien). Ook in de serie van Stephen King draait het om een strijd tussen krachten die de wereld willen vernietigen en een kleine groep die dat wil voorkomen. David tegen Goliath als het ware. Er zijn beslist slechtere inspiratiebronnen.

Zoals ik inmiddels van Ton gewend ben, nodigen de opzet en zijn schrijfstijl me uit me te verbinden met de hoofdpersonen en me mee te laten voeren in het verhaal. Hij creëert een wereld waarin het normaal is om wat slimmer te zijn en waarin het ook normaal is om je hart te laten spreken: liefde wint. Daarom vergeef ik hem met liefde het voor mij tenenkrommend gebruik van narcotiseur als het gaat om een anesthesist.

De roodharige furie is een vlotlezend tweede deel van een serie. De samenvatting van het voorgaande deel aan het begin van het boek is een fijne opwarmer en vervangen het daadwerkelijk eerst lezen van het vorige boek zeker niet. Ik verheug me nu al op het vervolg: ‘Verkeerde afslag’.